Leczenie homoseksualizmu egodystonicznego

Z Encyklopedii LGBT
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)

Leczenie homoseksualizmu egodystonicznego, który jest zaburzeniem odbywa się poprzez terapię psychologiczną. Terapia ma prowadzić do akceptacji własnej orientacji homoseksualnej.

Stanowisko naukowe wobec leczenia homoseksualizmu egodystonicznego

Światowa organizacja zdrowia WHO w odniesieniu do zaburzeń określanych wspólnym mianem "orientacja seksualna egodystoniczna" (F66) stwierdza jednoznacznie, że „orientacja seksualna sama w sobie nie może być traktowana jako zaburzenie”.[1] Tym samym wszelkie zabiegi terapeutyczne powinny być ukierunkowane na zmianę stosunku pacjenta do samego siebie i akceptacji własnej orientacji jako niezmiennego elementu własnej natury.

Przeciwne ukierunkowanie terapii czyli wzmaganie chęci zmiany orientacji prowadzi do pogłębienia zaburzenia. Działanie takie jest szkodliwe i sprzeczne z etyką terapeutyczną.

Stanowiska pozanaukowe wobec leczenia homoseksualizmu egodystonicznego

Przed zajęciem przez naukę jednoznacznego stanowiska w kwestii orientacji homoseksualnej, kościół katolicki i środowiska prawicowe lansowały teorię zgodnie, z którą możliwe było "leczenie homoseksualizmu". Wobec przyjęcia przez WHO jednoznacznego stanowiska, środowiskom związanym z kościołem coraz trudniej było forsować kłamliwe teorie na temat możliwości "leczenia homoseksualizmu", dlatego w ostatnich latach środowiska te zaczęły propagować informacje jakoby homoseksualizm egodystoniczny, który został uznany przez WHO za zaburzenie psychiczne dało się wyleczyć, ale nie metodami zgodnymi z nauką czyli poprzez psychoterapię prowadzącą do akceptacji własnej orientacji tylko poprzez rzekomą zmianę orientacji seksualnej z homoseksualnej na heteroseksualną.

Przypisy

  1. ICD-10 Version:2010 (ang.). who.int. [dostęp 2012-01-11].