Michał Głowiński
To jest najnowsza wersja artykułu Michał Głowiński edytowana 13:47, 22 lis 2011 przez GayAnonim (dyskusja | edycje).
Michał Głowiński (ur. 4 listopada 1934 w Warszawie) - polski pisarz żydowskiego pochodzenia, teoretyk literatury. Swoją pierwszą książkę wydał na początku lat 60. XX wieku (1962), jednak debiutował już w 1954 roku recenzją dla Życia Literackiego. Dwukrotnie otrzymał tytuł doktora honoris causa. W 2010 roku dokonał homoseksualnego coming outu w autobiografii pt. Kręgi obcości.[1]
Bibliografia
- Poetyka Tuwima a polska tradycja literacka (1962)
- Porządek, chaos, znaczenie (1968)
- Powieść młodopolska (1969)
- Gry powieściowe (1973)
- Style odbioru (1977)
- Nowomowa po polsku (1990)
- Mity Przebrane (1990)
- Marcowe gadanie. Komentarze do słów. 1966–1971 (1991)
- Rytuał i demagogia. Trzynaście szkiców o sztuce zdegradowanej (1992)
- Peereliada. Komentarze do słów 1976–1981 (1993)
- Mowa w stanie oblężenia (1996)
- Czarne sezony (1998, wspomnienia)
- Końcówka (1999)
- Magdalenka z razowego chleba (2001)
- Gombrowicz i nadliteratura (2002)
- Historia jednej topoli (2003)
- Skrzydła i pięta (2004)
- Ironia (2005)
- Kładka nad czasem (2006)
- Monolog wewnętrzny Telimeny i inne szkice (2007)
- Fabuły przerwane. Małe szkice 1998–2007 (2008)
- Kręgi obcości. Opowieść autobiograficzna (2010)
Ciekawostki
- Michał był jednym z dzieci ocalonych z getta przez Irenę Sendlerową[2].
