Leczenie homoseksualizmu egodystonicznego

Z Encyklopedii LGBT

Leczenie homoseksualizmu egodystonicznego, który jest zaburzeniem odbywa się poprzez terapię psychologiczną. Terapia ma prowadzić do akceptacji własnej orientacji homoseksualnej.

Stanowisko naukowe wobec leczenia homoseksualizmu egodystonicznego

Światowa organizacja zdrowia WHO w odniesieniu do zaburzeń określanych wspólnym mianem "orientacja seksualna egodystoniczna" (F66) stwierdza jednoznacznie, że „orientacja seksualna sama w sobie nie może być traktowana jako zaburzenie”.[1] Tym samym wszelkie zabiegi terapeutyczne powinny być ukierunkowane na zmianę stosunku pacjenta do samego siebie i akceptacji własnej orientacji jako niezmiennego elementu własnej natury.

Przeciwne ukierunkowanie terapii czyli wzmaganie chęci zmiany orientacji prowadzi do pogłębienia zaburzenia. Działanie takie jest szkodliwe i sprzeczne z etyką terapeutyczną.

Stanowiska pozanaukowe wobec leczenia homoseksualizmu egodystonicznego

Przed zajęciem przez naukę jednoznacznego stanowiska w kwestii orientacji homoseksualnej, kościół katolicki i środowiska prawicowe lansowały teorię zgodnie, z którą możliwe było "leczenie homoseksualizmu". Wobec przyjęcia przez WHO jednoznacznego stanowiska, środowiskom związanym z kościołem coraz trudniej było forsować kłamliwe teorie na temat możliwości "leczenia homoseksualizmu", dlatego w ostatnich latach środowiska te zaczęły propagować informacje jakoby homoseksualizm egodystoniczny, który został uznany przez WHO za zaburzenie psychiczne dało się wyleczyć, ale nie metodami zgodnymi z nauką czyli poprzez psychoterapię prowadzącą do akceptacji własnej orientacji tylko poprzez rzekomą zmianę orientacji seksualnej z homoseksualnej na heteroseksualną.

Przypisy

  1. ICD-10 Version:2010 (ang.). who.int. [dostęp 2012-01-11].