Scat

Scat (ang. scat singing wym. sket) – dźwiękonaśladowczy sposób śpiewania, charakteryzujący wokalistykę jazzową, polegający na naśladowaniu odgłosów instrumentów oraz zastąpienia tekstu onomatopejami słowopodobnymi.

Styl

Pomysły na ten styl powstały jeszcze we wczesnych początkach XX wieku, kiedy to rozkwitał jazz, a jego nowoorleańscy muzycy często eksperymentowali z dźwiękiem. Pionierami scatu byli m.in. piosenkarze popularnego w tym czasie stylu ragtime. Również w innych piosenkach, jak np. „Heebie Jeebies” Louisa Armstronga, można zauważyć elementy skatu. Na „śpiewanie bez słów” zwrócono uwagę szczególnie w latach 30., po występach orkiestry Ellingtona i Adelaide Hall udającej instrumenty. Za mistrzynię uznano w latach 40. Ellę Fitzgerald, operującą czystym trójoktawowym głosem.

Muzyka

Scat silnie wpłynął na nowoczesną muzykę rhythmandbluesową, jak również obecnie na hip-hop. Po latach 70. ustąpił miejsca innym mocno rozwijającym się typom muzyki, m.in. elektronicznej, czy techno, by ponownie wrócić na rynek muzyczny, w latach 90. XX wieku. Stało się to dzięki singlowi „Scatman (Ski Ba Bop Ba Dop Bop)”, którego wykonawca John Paul Larkin, posiadacz przydomka Scatman John, był dotknięty jąkaniem.

Przedstawiciele

Za polską przedstawicielkę stylu scat uważa się m.in. Urszulę Dudziak, dysponującą pięciooktawowym głosem. Scatem śpiewa również polski wokalista jazzowy Janusz Szrom oraz chicagowska wokalistka Grażyna Auguścik. Jonathan Davis (KoRn) śpiewa scatem w piosenkach „Twist”, „Liar”, „B.B.K.”, „Seed” oraz „Freak on a leash”. Technika była także stosowana przez wokalistę Rafała Tarachę na albumach polskiej grupy Tuff Enuff.

Inne znaczenia słowa „scat”

W terminologii muzycznej scat oznacza odmianę śpiewu jazzowego polegającą na zastąpieniu tekstu poprzez pozbawione znaczenia wyrazy dźwiękonaśladowcze będące odpowiednikiem solowej partii instrumentalnej. Często ma on charakter improwizacji. Polską przedstawicielką nurtu muzyki scat jest Urszula Dudziak.